Danse macabre

Dziś będzie o tym, co tak bardzo kochamy – o telefonicznym marketingu. Dzwonią do nas już nie tylko ludzie z call center proponujący niezwykłe garnki ze stali z NASA lub kołdry z wielbłąda. Telefonują „przedstawiciele” wszystkich profesji. Na mnie ostatnio uwzięły się firmy oferujące ubezpieczenia. I było to tak:

Pierwsza oferta:

„Dzień dobry! Jestem z firmy XYZ. Nasza firma …. (tu następuje prezentacja czyli K), pomińmy, bo to już reklama. Właśnie mamy wielką promocję na ubezpieczenia na życie (czyli I). Bez badań lekarskich. Bez pytań o stan zdrowia. Dotyczy ludzi między 30 a 85 rokiem życia. Czy pani mieści się w tym przedziale wiekowym (czyli T)?”

„Mieszczę się”.

„Ubezpieczenie uaktywnia się wraz z pierwszą składką. Bardzo to atrakcyjne, prawda?”

„Chyba nie, za mało korzyści”.

„Ależ proszę panią, jeśli jutro wpłaci pani pierwszą składkę, to jak pani pojutrze umrze, to ubezpieczenie będzie obowiązywało!”

„To pani mnie tak źle życzy?”

„Ależ nie, proszę pani, życzę pani długiego życia!”

Nareszcie coś normalnego. Wiadomo, dłuższe życie, więcej składek.

„To niech pani nie straszy ludzi z samego rana. Żegnam.”

Druga oferta:

(pomińmy KIT)

„Słucham”

„ Promocyjna wypłata obejmuje najpierw dwanaście miesięcy, potem dwadzieścia cztery.”

„A dlaczego?”

„Ponieważ śmierć może nastąpić w ciągu pierwszych dwunastu miesięcy, zatem kolejnych nie będzie.”

Zgadza się, logiczne.

„Czyja śmierć?”

Chwila milczenia w poszukiwaniu odpowiedniego słowa.

„Ubezpieczonego.”

„Znaczy się moja?”

„Tak”.

Ponownie pożegnałam.

Trzecia oferta:

(KIT)

„Zgadza się”

„ W takim razie proponuję pani niezwykle atrakcyjne warunki naszego ubezpieczenia na życie. Wysokość wypłaty obejmuje całość sumy bez względu na wysokość wpłacanych składek!”

„To ja po śmierci tę forsę dostanę?”

„Nie proszę pani, dostaną ją pani bliscy.”

„A po co im moja forsa?”

„Na przykład na życie, zanim dostaną po pani rentę.”

„Takich smarkatych bliskich to ja już nie mam.”

„ To na przykład na pani pogrzeb. Teraz pogrzeb kosztuje … (ze względu na inflację, nie podaję konkretnej sumy), a zasiłek pogrzebowy to tylko (człek podaje jedną czwartą wyżej wymienionej sumy). Na pewno chciałaby pani być pięknie i godnie pochowana.”

„Panie, po śmierci to mi będzie obojętne. Będę już na innym świecie i będę się zastanawiała, czy święty Piotr mnie do Raju wpuści. Żegnam”

Czwarta oferta:

(KIT)

„Mam tyle lat. Proszę od razu przejść do konkretów, żeby nie musiała pani mówić o mojej śmierci i pogrzebie. Ile wynosi składka?”

„To zależy od wysokości ubezpieczenia, najmniej 80 złotych”.

„Dużo jak na emeryta.”

„ Ale rodzina będzie zadowolona.”

„Jak umrę?”

„Ależ nie!”

Pani się pogubiła i nie wiedziała co powiedzieć.

„Wie pani co, ja tam nie będę nikomu po śmierci majątków zostawiać. Do widzenia.”

I tak od czasu do czasu firmy ubezpieczeniowe przypominają mi, że umrę. Ale obowiązkowo powinnam się ubezpieczyć. Przed śmiercią oczywiście. Znaczy się za życia oczywiście.

Segregacja i wyrzuty sumienia

Mam wyrzuty sumienia.

I masę pytań.

I kołowrót w głowie.

Pierwsze – bo niszczę naszą Matkę Ziemie, gdyż niedokładnie segreguję odpady.

Drugie – bo jak prawidłowo segregować, skoro instrukcji jest wiele.

Trzecie – bo ….. już sama nie wiem.

Zawsze staram się być eko, o czym wielokrotnie pisałam, ale obecna sytuacja z odpadami przerosła nawet moje ekologiczne nastawienie do świata.

Czytam, że papierków po cukierkach nie powinnam wrzucać do pojemnika z papierem. Oczywiście. Takie tzw. „pazłotka”, co to kiedyś świstak siedział i zawijał w sreberka, na pewno nie. Ale na dobrą sprawę, skąd mam wiedzieć, z czego wykonane jest każde opakowanie? Na takim cukierku nie da rady umieścić składu cukierka i opakowania. Za mała powierzchnia. Chociaż... taką czcionką minus jeden...

Zostawmy cukierki. Weźmy się za opakowania po lekach. Tekturowe pudełko – do papieru, buteleczka plastikowa do plastiku.... czyżby? Przecież przesiąkła ona lekarstwem! Może też do apteki, jak niezjedzone antybiotyki?

Mam problem z odpadami typu „bio”. Czytam, że jeśli piję herbatę w woreczkach, powinnam po wypiciu otworzyć torebkę, fusy umieścić w odpadach bio, a torebkę do zmieszanych. Próbuję. Fusy rozłażą się po całej „foliówce”. Muszę przecież w czymś wynieść je z domu. 

Zjadłam dwa jajka. Wrzuciłam skorupki do nieszczęsnej torebki foliowej. Dorzuciłam „wnętrze” papryki i ogryzek po jabłku. Obchodziłam się z tym odpadem niezbyt ostrożnie. Skorupki się starły prawie na proch i wymieszały z fusami. Idę do śmietnika. Mam zamiar wyrzucić odpad z „foliówki” do pojemnika. Nie da rady. Skorupki zostają. Niestety, muszę je wrzucić wraz z torebką do śmieci zmieszanych.

Teraz przyjedzie śmieciara, zajrzy do zmieszanych, powie, że źle posegregowane i koniec z ekologią.

Mówią mi, że mam zbierać w domu śmieci i wynosić w większych ilościach, bo w jakimś kraju czy landzie ludzie zbierają w worki o pojemności 80 litrów i dopiero wtedy oddają. Zapomniano dodać, że mieszkają oni w domach, a nie na blokowisku? A ja, gdzie mam ten worek postawić? Jaki jeden, PIĘĆ! Mam tylko M4.

W innym poradniku ktoś każę mi zbierać „bio” i samemu stworzyć własny kompostownik. Na balkonie?

Gorzej z tzw. dezodorantem. Powinnam w ogóle odnieść do PSZOK-u. W sumie spacer na drugi koniec miasta nieźle mi zrobi. Ale muszę się spieszyć. Otwarty tylko w godzinach pracy czyli od 7.00 do 15.00. Ostatnio sąsiad, żeby wywieźć tam wielki gabaryt musiał brać urlop w pracy.

I tak z wyrzutami sumienia, że niszczę Matkę Ziemię, wspominam  czasy, kiedy za odnoszenie surowców wtórnych do punktu płacono mi....

Było to oczywiście w tych paskudnych czasach, które dawno minęły. Dzieci z utęsknieniem czekały na jakąś balangę w domu, by następnego dnia odnieść butelki do skupu i mieć własne pieniądze. Pamiętam swój bunt przeciwko zbieraniu makulatury w szkole. Zebraną przez siebie mogłam przecież sprzedać w tymże samym punkcie skupu i też mieć pieniądze.

Pamiętam przyjeżdżających na moje podwórze tzw. śmieciarzy. Brali od ludzi dosłownie wszystko. W ten sposób moja mam pozbyła się starych, metalowych łóżek... Nie musiała ich odwozić do PSZOK-u. Śmieciarze dawali w zamian garnki, trocinowe kulki na gumce, śmieszne wiatraczki...

To była prawdziwa ekologia...

A dziś.... trzeba dopłacać, żeby ktoś surowiec wtórny od nas odebrał..... takie czasy....

Cytaty - Prawda jest jedna....

Prawda jest jedna, choć są prawd tysiące, a każdy swoją na prawdę jedyną. 

                    Leopold Staff

Ulica. Przejście dla pieszych. Z ronda zjeżdża samochód. Przez przejście przechodzi starsza kobieta o kuli. Pisk opon. Krzyk. Sygnał karetki pogotowia. Śmierć.

Kto winien?

Kierowca trzeźwy. Prędkości nie przekroczył. To on wzywa karetkę. Twierdzi, że kobieta weszła mu pod same koła.

Rodzina kobiety nie ma wątpliwości. Winien kierowca. Zabił.

Biegły sądowy uznaje, że kierowca nie zachował należytej ostrożności. Wymusił pierwszeństwo.

Wyrok sądu – półtora roku w zawieszeniu na cztery lata i odebranie prawa jazdy na trzy.

Kierowca to młody chłopak. Jego adwokat okazuje sądowi liczne pozytywne opinie ze szkoły, z klubu sportowego… Sam mocno przeżył wypadek. Leczy się psychiatrycznie. Już został ukarany wyrzutami sumienia. Też jest ofiarą zdarzenie i jest mu gorzej. Będzie cierpiał do końca życia.

Gdzie jest prawda.... gdzie jest wina.... gdzie jest kara....?

Apoteoza śmierci

W ostatnie dni starego 2019 roku przez wszystkie portale internetowe przewinęła się relacja z szkolnego przedstawienia prezentującego zagazowanie dzieci. Nawiązywało ono do tragedii obozów koncentracyjnych drugiej wojny światowej.

Zdjęcie ze sceną ukazującą leżące na podłodze dzieci w pasiakach i obok stojące kolejne, tym razem ze swastykami na rękach, oburzyło większość czytających i oglądających. Mniejszość była zachwycona. Wszystkie teksty pisane pod wpływem emocji. W komentarzach zabrakło jednak głosu w miarę obiektywnego, próbującego wyjaśnić zjawisko zwane szkolnym spektaklem o zagładzie.

Przyznaję się – byłam oburzona. Mój pierwszy odruch – skrytykować, posłać do wszystkich diabłów tych, którzy mieli z tym szkolnym przedstawieniem coś wspólnego. Refleksje przyszły chwilę po świętym oburzeniu.

Oto jesteśmy w szkole, która ma przekazać młodemu pokoleniu nie tylko wiedzę. Szkoła powinna pokazać również różne aspekty współczesnego świata, życia człowieka na planecie Ziemia.

Trzeba więc pokazywać ludzi z kręgu LGBT, chorych i starych, trzeba mówić o pokwitaniu, przekwitaniu i śmierci.

W szkole trzeba i należy mówić o wszystkim. Podstawowym zagadnieniem jest JAK mówić, JAK przekazać, JAKĄ formę wybrać.

I tu właśnie wkracza nauczyciel. To on wybiera sposób przekazania wiedzy lub emocji.

Nie wiem, jak było to w przypadku owej szkoły z uczniami ze swastykami. Nie wiem, więc nie potępiam całkowicie. Oczywiście spektakl był kontrowersyjny. Ale jeśli wcześniej rozmawiano z uczniami na temat historii, jeśli wskazano im znaczenie treści przedstawienia, jeśli przedyskutowano sposób kreacji aktorskich i wyjaśniono na czym polega inscenizacja, gra, a uczniowie zrozumieli - można było takie coś realizować. Bez obawy o zniszczenie psychiki młodych ludzi.

Gorzej gdy takich rozmów nie przeprowadzono. Jako była nauczycielka wielokrotnie przygotowywałam szkolne „części artystyczne”. Uczniowie reagują różnie. Część występuje, bo chce lepszą ocenę z czegokolwiek, część pochodzi z tzw. nauczycielskiej „łapanki”, część ma parcie na szkło. Niewielka część chce po prostu wziąć udział w wydarzeniu typu artystycznego.

Najbardziej boję się tego, że biorące udział w omawianym przedstawieniu potraktowały go jak jedną ze szkolnych uroczystości, w której nauczyciel kazał wziąć udział. Tak samo jak występ z okazji Dnia Dziecka czy zakończenia roku szkolnego.

Wszystko się udało, a więc hura!

Było fajnie!

Fajnie było zagrać gestapowca!

Fajnie było umierać w oparach sztucznej mgły robiącej za gaz!

A tak właściwie dlaczego naród taki oburzony?

Wszelkiego typu rekonstrukcje historyczne są obecnie w modzie. Mamy bitwę pod Grunwaldem. Mamy lokalne bitwy z okresu II wojny. Mamy specjalistyczne grupy rekonstrukcyjne, które występują przy każdej patriotycznej okazji. Ludzie przebierają się za żołnierzy wrogich armii. Podczas inscenizacji jedni strzelają, drudzy umierają.

Jak my kochamy te widowiska!

Symbolem chrześcijaństwa jest ukrzyżowany człowiek. Nie ten radosny, zmartwychwstały, dający nadzieję, ale ten, który umarł. Wisi w domach, urzędach, na rozstajach dróg. Otoczeni jesteśmy symbolem śmierci.

Jeśli ulicami miast idą ludzie ubrani w kolory tęczy, głoszący hasło „Miłość, równość, akceptacja”, część narodu buntuje się. Radość nie jest w modzie.

Widowisko w niewielkiej szkole nie było niczym innym jak odbiciem naszej rzeczywistości. 

Apoteozą śmierci.

Bo my kochamy jak inni umierają.