Niech nie wyjeżdżają!

tekst z 2018

Dziwnie się dziś czuję... Za oknem wiatr i deszcz... Miałam wyjść z pieskiem na spacer, nic z tego... Pies obok śpi, a ja klikam i czytam...

Głównie o strajku lekarzy rezydentów.

Początkowo traktowałam wiadomości na ten temat bezemocjonalnie, ot, źle się dzieje w polskiej służbie zdrowia, nie od dzisiaj zresztą. Tyle rządów, tylu ministrów i nic, dalej jest jak jest czyli źle. Jednak przypomniałam sobie swoje kontakty z medycyną i jakoś tragiczne nie były. Miałam szczęście, bo trafiałam na solidnych lekarzy i solidne pielęgniarki.

Czy jednak tak będzie dalej?

Po kilku dniach głodówki lekarzy zaczęłam się bać.

Otóż nieubłaganie zbliżam się do wieku, w którym coraz częściej będę korzystała z pomocy medycznej. Taka rzeczywistość. Takie życie. W końcu nikt zdrowy nie umiera. Jak zatem będzie wyglądała opieka nade mną za kilka lat?

Lekarz rodzinny w sumie młody chłopak, tak ok. 40-stki... Jeszcze trochę popracuje. Zły nie jest, zatem o doktora pierwszego kontaktu jestem spokojna.

Ale już mój laryngolog jest w moim wieku. Ginekolog – kilka lat młodszy. Chirurg, który półtora roku temu wyciął mi woreczek żółciowy – starszy. Nie da się ukryć – wszyscy się starzeją. Lekarz mojej suni, znaczy się weterynarz, też się starzeje. Niedawno ponarzekaliśmy na dzisiejsze czasy.

Aha, na szczęście stomatologa mam młodego, w wieku moich dzieci. Tyle tylko, że zębów coraz mniej i niedługo ta specjalizacja nie będzie mnie dotyczyła...

Tak więc zaczynam się bać, kto mnie będzie na starość leczył, jeśli młodzi, wykształceni również za moje pieniądze z moich podatków, zgodnie z wolą wiadomej poseł, wyjadą? Nie mam aż tak mocnej wiary, ani układów z siłą niebiańską jak wiadoma posłanka – seniorka, żeby w razie choroby liczyć na wsparcie niebios.

Będąc w szpitalu spotkałam paru rezydentów. Oj, wymęczyli mnie pytaniami, ankietami. Ciągle pytali, ciągle zaglądali do sal. Fajni byli. Mili, przyjaźnie ustosunkowani do pacjentów. Nie narzekali.

Podobnie było z ludźmi uczącymi się na pielęgniarzy, tak, na pielęgniarzy, bo chłopcy też byli. Akurat mieli praktykę w szpitalu. Do mojej sali przydzielono dziewczynę w zaawansowanej ciąży, bo ja i moje koleżanki niedoli byłyśmy najzdrowsze na oddziale. W czasie przerwy między obowiązkowymi zajęciami właśnie do nas przyszli młodzi. I o dziwo, większość chciała zostać „medykami”. Niektórzy marzyli o studiowaniu medycyny, inni opowiadali, gdzie chcieliby pracować. Komuś podobała się chirurgia i praca instrumentariusza. Ktoś powiedział, że tylko oddział dziecięcy. Kilka dziewcząt marzyło o położnictwie, bo to najradośniejszy szpitalny oddział. Tam rodzi się życie.

Młodzi, pełni energii i chęci do pracy... Fajnie zrobiło się nam na duszy, sercu i wątrobie. Wydawało się nam, że jesteśmy bezpieczne na starość. Ktoś w tym szpitalu za kilka lat zajmie się nami.

Niestety, powiedzieli nam również, że w rodzinnym mieście trudno będzie o pracę... w szpitalach oszczędności... Widziałyśmy to na własne oczy... na 40 pacjentów na oddziale – trzy pielęgniarki... i więcej nie można zatrudnić, bo forsy brak...

Mina bardziej mi zrzedła w pociągu relacji Przemyśl – Jelenia Góra. W moim przedziale jechały dwie młode dziewczyny. Z rozmowy, jaką prowadziły, wynikała, że uczą się właśnie na „pielęgniarki”, w tym jedna na położną. Pięknie mówiły o przyszłej pracy, o opiece nad seniorami i nad noworodkami. Wymieniały się wiadomościami jak i co, kiedy i komu pomóc, jakie metody, jakie sposoby... Słuchanie tego było jak balsam na schorowane ciało. Do pewnego momentu.

Dziewczyny podzieliły się również informacjami na temat miejsca przyszłej pracy. Nie była to moja prowincja. Nie był to Przemyśl, ani Kraków, ani Jelenia Góra. Młode pokolenie medycyny wiedziało, że wyjedzie na „zachód”, zgodnie z wolą wiadomej posłanki-seniorki... Nie, nie do szpitali... dziewczyny będą się opiekowały seniorami w Niemczech i dziećmi w Holandii... Mają już namiary na kilka legalnych firm zajmujących się pośrednictwem pracy. Teraz oprócz zagłębiania tajników medycyny uczą się języków obcych.

Cóż, za oknem nadal pada... jesień... smutno...

Trzymam kciuki za młodych lekarzy. Niech ten tekst będzie poparciem ich walki. Chciałabym, żeby ktoś w polskich szpitalach został, kiedy będę stara.