Patrzyłam wtedy na was wszystkich. Wszyscy gniewają się, kłócą się między sobą. Zejdą się i nie umieją nawet się pośmiać. Tyle bogactwa, a tak mało wesela. Aż wstręt bierze. -
Maria Timofiejewna Stawrogin z domu Lebiadkin – "Biesy" Dostojewskiego
Mają praktycznie wszystko. Dom, dobrą stabilną pracę, wierność współmałżonka, dobrze uczące się dzieci i.... nie są szczęśliwi... Rozejrzyjcie się wokół... ilu ich jest? Jakże często zazdrościmy im nowej pralki, czy nowej sukienki z markowego sklepu. Jakże często patrząc na nich, użalamy się nad sobą, poniżamy się sami we własnych oczach, bo nie mamy tego co oni. Czy zawsze słusznie?
Nie, moi drodzy. Jakże często owe posiadane bogactwo to pozorny spokój, to marazm i zniechęcenie do życia, to kłótnie i walka nie wiadomo o co. Jeśli mam wszystko, nie mam czego pragnąć. A jeśli pragnę to zżera mnie żądza posiadania na zasadzie jeszcze więcej, jeszcze więcej...
Spotkałam właśnie kolegę ze szkolnych lat. Ma wszystko. Jest smutny. Dobra, troskliwa żona zaczęła go nudzić. Ale szkoda mu forsy na sponsorowanie wytwornej kochanki, bo z byle jaką nie będzie się zadawał. Syn dostał się na wymarzone studia, ale to takie, które sam sobie wymarzył, bez zgody tatusia. W pracy, owszem wiedzie się, niedawno kolega awansował, ale tu kolejny problem - dyrektor ma się całkiem dobrze i nie zanosi się, by odszedł ze stanowiska. Pytam, kiedy ostatni raz był z żoną w kinie, teatrze czy w kawiarni. Kiedy ostatni raz pojechali na szalony weekend w góry, kąpali się w morzu... "A po co?" - pyta mnie wzruszając ramionami. Żadnych potrzeb. Żadnych trosk. Żadnych emocji.
Kolejna koleżanka tez finansowo ma się dobrze. Jej mąż również. Ale potrzeby rodziny ciągle rosną. Awantura goni awanturę. Kłócą się o samochody, telewizory, o kosmetyki i miejsce przy stole. Wspólny posiłek jest jedynie okazją do wzajemnego oskarżania się o …. Chwilami sami nie wiedzą o co.
Dobrze na tym świecie ubogim i wesołym.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz