tekst z sierpnia 2016
Znajomi zaprosili mnie na oglądanie sportu w telewizji, czyli igrzysk olimpijskich. Zrobili imprezę w stylu strefy kibica. Każda okazja do dobrej zabawy jest dobra. Tym bardziej dla mnie – sportowego kibica. Wzięłam więc zgrzewkę piwa ze sobą i poszłam. Nieźle się zapowiadało. Na balkonie stanął grill – elektryczny oczywiście. Obsługiwał go małolat – ze względu na obecność rodziców – abstynent. Na ścianie zawisł wielki telewizor. Na ławie gromadziły się różne zgrzewki, butelki i puszki.
No i to był nasz błąd. Za dużo tego było.
Kiedy mięsiwo na grillu doszło do stanu spożywania, zasiedliśmy przed telebimem i rozpoczęliśmy sportową ucztę. Wraz z likwidacją kolekcji na ławie, coraz mniejszym zainteresowaniem cieszył się sport. Zwłaszcza, że siatkarzom szło kiepsko. My, Polacy, jak to narodowa tradycja nakazuje, kochamy politykę.
Zaczęły się wspomnienia geriatryczne z czasów minionych. Większość z obecnych rozpoczęła wspomnienia o tym, jak to w latach osiemdziesiątych walczyła o wolność i demokrację. Ktoś zrywał plakaty, ktoś pyskował milicjantom, ktoś machał biało-czerwoną. Słowem – przy telewizorze spotkali się weterani walk. Sprzeciwiali się, buntowali, walczyli.
Po co? - zapytałam w trakcie pierwszego seta podnosząc .... kieliszek? Butelkę? Puszkę?
Zaległo milczenie. Jak to – po co?
W jakim celu? Dla jakiej idei? - podałam pytania bliskoznaczne. Żeby Polska rosłą w siłę i ludzie żyli dostatniej? - przypomniałam standardowe hasło epoki Gierka.
Wybuchło oburzenie. Siatkarzom nadal szło kiepsko. No, było dwadzieścia jeden postulatów i o nie walczyliśmy! Fajnie. Co wywalczyliście?
Przedtem rządziła jedna partia, teraz też… Aha, chodziło o wolne związki zawodowe – co obecnie robią? Najwięcej widać je w czasie wyborów. W miarę funkcjonują w przedsiębiorstwach państwowych, których coraz mniej. Obecny wśród nas kolega dyrektor w prywatnej firmie przyznał, że u niego związków nie ma... widocznie u niego dobrze... Nawet strajków nie ma. A do tego pracownicy mają prawo. A niech by tylko spróbowali...
Cenzura? Jest, a jakże! Nawet jak ktoś ma własną telewizję, taki rząd na przykład... wtedy może sobie wprowadzać cenz... sorry, interpretować rzeczywistość według własnych przekonań, poglądów i idei. Małolat poniósł głowę znad grilla i oznajmił, że najgorsza cenzura jest w szkołach. Nic nie można powiedzieć, co jest niezgodne ze zdaniem nauczyciela, księdza i dyrektora. Na szczęście obecnie jest internet. Tego wynalazku w sierpniu 80 nie przewidziano. Dziś są tacy, co ani z radia, ani z telewizji, ani tym bardziej z prasy nie korzystają. I postulat cenzury, sorry poglądów, ich nie dotyczy.
W sierpniu 80 walczono o zniesienie represji za przekonania. Jasne, dziś każdy może mieć przekonania, jakie chce, a najlepiej takie jak ten, co płaci za pracę. Wtedy pracę się ma. Przy kontrowersjach różnie bywa.
O, teraz to co mi się najbardziej podoba:” Zagwarantować automatyczny wzrost płac do wzrostu cen i spadku wartości pieniądza”. W tym roku moja emerytura wzrosła o 2, 80 zł.
Oczywiście minimalna stawka godzinna też wzrosła, w związku z czym koleżanka, posiadająca kilka prywatnych sklepów, jeden zlikwidowała. I dobrze, problemów ma mniej, a urlop będzie teraz spędzać w Polsce. Gorzej z czwórką jej pracowników.
Kolejny postulat: „Realizować pełne zaopatrzenie rynku wewnętrznego w artykuły żywnościowe, a eksportować tylko i wyłącznie nadwyżki” - dziś rozbawia... No to pod ten eksport! Kieliszeczek! Buteleczka. Pal licho siatkarzy, przegrali kolejnego seta…
„Obniżyć wiek emerytalny dla kobiet do 50 lat, a dla mężczyzn do lat 55 lub zaliczyć przepracowanie w PRL 30 lat dla kobiet i 35 lat dla mężczyzn bez względu na wiek” … jak te czasy się zmieniły… dziś prezydent walczy o 60 i 65. Może poczuć się jak ci z sierpnia 80.
No dobrze, nie wspomnę zatem o poprawie warunków pracy służby zdrowia, zrównaniu rent i emerytur, zapewnieniu miejsc w żłobkach (co to jest żłobek? – zapytał małolat obsługujący grilla) i przedszkolach. Urlop macierzyński mamy – zatem sukces. Czas oczekiwania na mieszkania też został skrócony. Kto ma forsę i zdolność kredytową, ma mieszkanie. Wolne soboty też są, a teraz walczymy o wolne niedziele. Ani słowa w postulatach o walce z bezrobociem.
„Dlaczego?” – odezwał się znowu małolat. Cóż, moje nastoletnie dziecko, wtedy bezrobocia nie było… Jak ktoś chciał pracować, to pracował. Kiedy po maturze nie dostałam się na studia, wiejskie szkółki otwierały przede mną swoje podwoje… bo dzieci było dużo, bo szkół też było dużo, a nauczycieli brakowało…
Siatkarze przegrali. Smutno się zrobiło.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz