Cytaty - Jak Cię widzą, tak Cię piszą

 

Jak Cię widzą, tak Cię piszą - przysłowie

W telewizji osobne kanały związane z modą. Tu się odchudzają, tu walczą z anoreksją. W internecie porady dotyczące makijażu. Na osiedlu zakłady fryzjerskie i kosmetyczne rosną jak grzyby po deszczu. Plotkarskie pisemka i takowe www rozpisują się o wyglądzie aktorek na czerwonym dywanie, opisach kreacji. Zupełnie tak, jakby o człowieku świadczyła sukienka, garnitur lub kolor powiek.

NIE!

MÓWIĘ STOP!

Dokąd zmierza ludzkość przedstawiając człowieka jako efekt pracy stylistów, krawców i makijażystek?

Dlaczego na pierwszy plan wysuwa się wizerunek zewnętrzny?

Gdzie podziało się to, co najcenniejsze – nasze wnętrze...

To ono świadczy o nas, o tym, jakimi jesteśmy ludźmi, co reprezentujemy, czy czeka nas nagroda, czy kara. Tymczasem owe wizerunki wnętrza człowieka znajdują się na marginesie naszego pędu do nowoczesności. Jeśli gdzieś pojawia się normalny człowiek, pomagający przejść przez ulicę staruszce, urasta on do rangi bohatera. To, co kiedyś było normą, dziś uderza w nas albo wielkością albo upadkiem w nicość. Tego nie ma. Człowiek w normalnym swetrze, może trochę przybrudzonym, nie jest wart uwagi. Omijamy go. Nie zauważamy.

Sami chcemy wyróżnić się z tłumu. Najłatwiej uczynić to poprzez wygląd. Stać nas na ekstra ciuch, super buty. Nie stać nas na zwykłą, codzienną życzliwość. Na zwykły gest przyjaźni. Na powiedzenie „Dzień dobry” ekspedientce w sklepie. Na pogłaskanie bezdomnego psa.

Nie stać nas na normalność.

A może po prostu boimy się jej? Może normalność jest zbyt trudna, by w niej żyć, by być normalnym człowiekiem ze swymi radościami i problemami? Może ten strach przykrywamy makijażem, markową sukienką czy najnowszymi butami renomowanej firmy?

Zetrzyjcie puder z twarzy, cienie z powiek i tusz z rzęs. Niech inni opisują prawdziwego człowieka, nie zaś aktora ucharakteryzowanego na człowieka.

Przedstawienie teatralne jest do oglądania. Życie do przeżycia.