Pośród natury...

tekst z lipca 2016

Postanowiłam oderwać się od rzeczywistości. W przerwie między meczami mistrzostw Europy, odizolowałam się od świata na swojej działce rekreacyjnej. Zapowiadano wielkie, znaczy się pierwsze tego roku upały, zatem pobyt w plenerze uznałam za wskazany. Zamiast dusić się w bloku z wielkiej płyty, moje dziecię płci żeńskiej wywiozło mnie pod las do przyczepy campingowej. Rozciągnęłyśmy nad wiatą moskitierę ze starej firanki, rozbiłyśmy namiot plażowy, przyciągnęłyśmy dwie taczki chrustu z lasu na wieczorne ognisko, rozpaliłyśmy grilla, spożyłyśmy posiłek w porze obiadowej i dziecię odjechało.

Temperatura powietrza właśnie zatrzymała się na plus trzydziestu. W lodówce schłodziło się właśnie pierwsze piwo...

W czapeczce z daszkiem i napisem Euro 2004 klapnęłam pod namiotem. Jak mi dobrze, jak mi słodko... Lekki wiatr wieje, drzewa szumią, słońce nie praży, bo za namiotem... pies kopie kolejne nieplanowane dołki. … O, właśnie... Kulka, chodź do mnie, będę pieska czesać.... Tego akurat Kulka nie lubi. Musiałam trochę za nią pobiegać, chwycić, posadzić pod namiotem i wyczesywać gęstą sierść.

Dobrze, załatwione, oddajmy się odpoczynkowi intelektualnemu. Sięgnęłam po trzeci tom „Wojny i pokoju”. Dopiero na starość postanowiłam Tołstoja przeczytać. A skłonił mnie do tego film w reżyserii Sergieja Bondarczuka. Oglądałam go będąc nastolatką i nie wywarł na mnie żadnego wrażenia, wprost przeciwnie – uznałam za wybitnie nudny. Potem długo, długo tego filmu w TV nie było. Cóż, pozbywając się propagandowej sztuki Związku Radzieckiego, pozbawiliśmy społeczeństwo dostępu do wielu wybitnych dzieł.  Na szczęście kiedyś, w jednej z mniej znanych telewizji, rzekłabym tajnych, film się pojawił. I zachwycił mnie do tego stopnia, że najpierw nagrałam go na kasetę VHS (była powtórka), a potem zainwestowałam w płytę DVD. Wreszcie postanowiłam książkę przeczytać.  Zaszłam do biblioteki na swoim osiedlu. Nie ma, w czytaniu. No to wzięłam Dostojewskiego, też literatura rosyjska. Druga wizyta. Nie ma, w czytaniu. Dobrze, niech będzie jeszcze raz ten Dostojewski. Trzeci raz – to samo, ale już bez Dostojewskiego. Czyżby był tylko jeden egzemplarz „Wojny...” - pytam panią. Tak, jeden, czyli raz po cztery tomy.  Zbliżał się Dzień Matki, więc wysłałam córce linka do aukcji na wiadomym portalu i kazałam, jako prezent kupić. Dziecię było zachwycone moim życzeniem, bo zapłaciło za książkę, w czterech tomach, z przesyłką jedyne 12 zł. 

Właśnie doszłam do tomu trzeciego i roku 1812. Zaczytałam się, zaczytałam i pewnie dalej leżąc pod plażowym namiotem czytałabym delektując się wielką literaturą, gdyby nie pożar. Nie, nie pod namiotem. W Smoleńsku. Tam też dotarł Napoleon …. znaczy się on dotarł wcześniej... ale miejsce to samo. Z całym szacunkiem dla wszystkich, co byli i zostali pod Smoleńskiem, politycy tak mnie do miasta i jego okolic zniechęcili, że sama nie pojadę...

Odechciało mi się czytania. Z lodówki wyjęłam drugie piwo. Może trochę muzyki... włączyłam radio. Jeden przebój, drugi.... a między nimi...nie, żeby to było Euro 1016 nie protestowałabym. W sumie sport lubię. Między przebojami – sprawa referendum w sprawie tego brexit w Wielkiej Brytanii. Opinie, komentarze, raporty, prognozy, sondaże, przepowiednie, wróżenie z fusów....

Zatem pora na ognisko. Pali się! Fajnie! Wszelkie wieczorne owady odgonione! Można kolejne piwo...

A na zakończenie dnia, kiedy niebo pokryło się gwiazdami, a psy we wsi zaczęły szczekać – oczywiście jakiś super lekki filmik. Włączam swego podróżnego laptopa. MacGyver czy „Teoria wielkiego podrywu”? Niech będzie ten pierwszy. Ojej, co się dzieje? Gdzie napisy? Angielskiego przecież nie znam!

Coś się popier... popieprzyło. Trudno, urządzenie ma swoje prawa. Pozostał mi film w wersji polskiej - „Tajemnica Westerplatte” lub „Stawka większa niż śmierć”... No nie… najpierw Napoleon pod Smoleńskiem, potem walka o Unię, teraz polski akcent wojenny... wybrałam wojenną fikcję, czyli Klossa w wersji Kota.  

Po przespanej całkiem nieźle nocy i śniadaniu, zerknęłam do telefonu. Zaniepokoiło mnie jego milczenie. Bateria się wyładowała. No to wklepuję ten pin... zły... zaczynam panikować... jeszcze raz …. zły.... Pozostał mi jedna próba. Zaraz, a może ja po prostu pomyliłam piny? Kiedy ostatni raz włączałam pin w telefonie? Jak on w ogóle jest? W domu w lewej szufladzie po prawej stronie jest zapisany... ale tu nie ma szuflady...  Nie, nie podejmę trzeciej próby... Ruszam na wieś, szukać telefonu, by zawiadomić dziecię płci żeńskiej, że kontaktu ze mną nie ma, niech przyjeżdża, kiedy może i weźmie ze sobą trochę piwa. Telefon znalazłam, a jego właściciel zapytał mnie, co o tym sądzę. O czym? O tym, że Brytyjczycy zadecydowali, że wychodzą z Unii.... nic nie wiem, nic nie sądzę.

Wróciłam pod wiatę. Popatrzyłam na martwy telefon. Na milczące radio. Na Smoleńsk w „Wojnie i pokoju”. Z szafki wyjęłam pistolet typu wiatrówka. Na ogrodzeniu powiesiłam kartkę z tablicą strzelecką. Trzeba doskonalić sztukę strzelania.