Ej, masz kredki?
To chodź, poprawimy ten świat! – znalezione gdzieś w internecie
Właśnie kupiłam kredki. Wzięłam kartkę papieru i chce poprawić szary świat za oknem.
Na niebiesko pomaluję szarych ludzi, snujących się od sklepu do sklepu. Niech w swej wędrówce po tańszy chleb, przecenione mięso lub serek po terminie ważności, przypominają niebo, które świeci dla wszystkich.
Zielonym kolorem pokryję drobnych pijaczków w szarych spodniach, okupujących okolice wielkiego szarego głazu. Tym humor dopisuje tylko do południa. Po dwunastej znikają jak ufoludki w swych mieszkaniach, by rano pojawić się ponownie i łączyć głaz ze szkłem.
Czerwony zarezerwuję dla gimnazjalistów z szarymi plecakami. Zawsze chcą być widoczni, by podkreślić swoje dorosłe dzieciństwo, by pokazać światu, że już niedługo prawdziwa młodość, a teraz czas burzy i naporu. Może, jeśli będą się bardziej rzucać w oczy, od czasu do czasu zmienią swe zachowanie i powiedzą mi „dzień dobry"?
Żółta barwą pokryję wszystkie szare panie z pieskami. Dostojnie spacerujące pod moim blokiem, swą miłością do czterech łap oświetlą szarą rzeczywistość. Ich szare pieski staną się pomarańczowe, bo są słodkie jak owoc z odległych krajów.
Różowe staną się oczywiście młode dziewczyny z szarzyzną w oczach. Zabłysną urodą i uśmiechem, kiedy ujrzą swe różowe dłonie, kiedy nie będą musiały malować powiek na różowo.
Fioletem pokryję szare ubrania chłopaków, by kolor ich współgrał z kolorem młodych dziewczyn. Niech łączą się w szczęśliwe i kolorowe pary, niech ich związki będą radosne i szczęśliwe dla ludzi i świata.
Biel rezerwuję dla dzieci, by mogły ją pokryć niezliczonymi odcieniami wszelkich barw, by stały się kolorowe, wesołe i niewinne temu, że świat jest szary.
Wyrzucę czarną kredkę. Mroku za moim oknem nie będzie.
Wyrzucę szarą. Nie chcę nijakości i smutku. Przecież żyję!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz