Kto ma moją teczkę?

tekst z lutego 2016

 

Zaczynam się bać. Ze wszystkich stron atakują mnie tajne i odtajnione dokumenty. Każdy portal internetowy, każda gazeta, każdy kanał telewizyjny tylko o tajnym świecie tajnych agentów. Tradycyjnie boję się otworzyć lodówkę. I nie chodzi tu o innych, chodzi o mnie. Jak wygląda moja teczka? W czyjej szafie się ukrywa? Kiedy ją ktoś udostępni?

Strach przed odebraniem nauczycielskiej emerytury powoli paraliżuje moje członki twarde i mięśnie miękkie.  

Bo ja jestem z takiego pokolenia, które na sumieniu może mieć wiele, samemu o tym nie wiedząc.

Był taki tygodnik „Na przełaj”, a w nim taka rubryka „Szukam przyjaciela” lub „Chcę korespondować…” , nie pamiętam…Były tam adresy różnych osób, do których można było napisać. Kiedyś opublikowałam swój. Dostałam sporo listów z całej Polski. Z wieloma osobami korespondencja trwała kilka lat. Z większością nie spotkałam się nigdy. Co za lekkomyślność… A wiadomo kim byli moi korespondenci? A wiadomo z kim się zadawali? A wiadomo jakie teczki mieli? A człowiek pisał, co myślał, co czuł, z kim się spotykał, o czym rozmawiał… no normalnie donosił na siebie i innych. I wyobraźmy sobie, że taki esbek czy ubek podszył się pod przystojnego chłopaka z Warszawy, nakłaniał do zwierzeń, a potem notował, że taka (w przyszłości) ciocia Grażynka doniosła na chłopaka z VIII b, bo nie chciał umówić się z nią na randkę. Co doniosła? Mogła wiele.

No więc boję się, bo nie pamiętam  na kogo donosiłam  i co donosiłam. A w takiej teczce tajnego współpracownika może to wszystko być! Masa fotokopii, masa odpisów, kilogramy kart wypełnionych zeznaniami… Zaraz, zaraz, jakimi zeznaniami? Byłam kiedyś na posterunku milicji? Bo policja to już przychodziła do mnie. Kiedy zajmowałam się dziennikarstwem, dzielnicowy uważał mnie za oficjalne źródło informacji o tym, co dzieje się na „dzielni”.

Nie pamiętam zatem, czy byłam kiedykolwiek na milicji, ale bywałam w wielu innych miejscach, niekiedy bardzo podejrzanych. Na meczach i dyskotekach zwłaszcza. Tak mi młodość upłynęła, a to właśnie były owe trudne czasy.

Czy podpisywałam coś? O rety, ile papierów przewinęło się przez moje ręce… Ostatnio zakładając nowe konto w banku od podpisywania zleceń, poleceń, zaświadczeń, oświadczeń rozbolała mnie ręka. Ile zatem takich pism podpisałam w swoim życiu? A jeśli ktoś podsunął mi zobowiązanie do współpracy i podpisałam?

I jak tu teraz spać spokojnie po nocach? Może jestem tajnym agentem? Wszak czasy, w których żyłam temu sprzyjały…

Do tego jeszcze ten apel, aby byli funkcjonariusze udostępnili dokumenty posiadane przez nich w prywatnych szafach… Jeśli byłam tajnym człowiekiem to może i u mnie znajdują się tajne dokumenty…

Stanęłam naprzeciwko szafy. Solidny mebel, zbudowany na zamówienie w 1983 roku. W tzw. „pawlaczu” przechowuję odziedziczoną po rodzicach tekturową walizkę, a w niej dokumenty. Do tej pory byłam pewna, że to pamiątki rodzinne, ale atmosfera wokół starych papierów skłoniła mnie do ponownego przyjrzenia się zawartości.

I już na początku ujrzałam dokument pisany cyrylicą! Zniszczyć! Spalić! Data, gdzie data?! Jest! 1914! Na szczęście wystawiony jeszcze przed rewolucją. Ale może mój prapradziadek był tajnym agentem Lenina, który wysłał go na ziemie polskie, by szerzył komunizm? W takim razie jestem obciążona dziedzicznie i genetycznie. Cyrylica musi być dokładnie sprawdzona.

Kolejna porcja papierów jest sprzed wojny. Też trzeba dokładnie przeanalizować. Dlaczego dziadek tuż przed wybuchem II wojny światowej zmienił miejsce pracy?

Ale najgorsze dopiero przede mną. Najwięcej w walizce jest papierów, zaświadczeń, legitymacji, świadectw z okresu PRL-u! Dotyczą mnie i moich rodziców. Na wszystkich paskudny orzeł bez korony. Można z tego zrobić niezłą teczkę. Moją i moich rodziców. Bo chodziliśmy do komunistycznych szkół, poddawani byliśmy ówczesnej inwigilacji. Na co dzień stykaliśmy się z setkami, a może tysiącami tajnych agentów i współpracowników. Każdy mógł nas opisać i wykorzystać jako osobowe źródło informacji! O, na takiej klasówce na przykład łatwo było uzyskać odręczny podpis. Nauczyciel mógł pod naszymi wypocinami, a zwłaszcza kiedy uczeń nic nie napisał, dopisać coś od siebie i już informacja o nawiązaniu współpracy znalazła się w tajnej teczce. Wszak były to czasy, kiedy każdy na każdego donosił, a agentów było więcej niż nie agentów… Tak przynajmniej niektórzy dziś sądzą…

Oczywiście zauważyłam, że w teczce brak dokumentów z lat późniejszych. Zupełnie tak, jakby współpraca została zakończona lub zawieszona lub agent przeszedł w stan uśpienia.

W sumie więc nie wiem, czy jestem genetycznie obciążona agenturą, czy może agentem uśpionym, czekającym na znak do ataku… I dlatego boję się, boję się….