Miejsce Dnia Siódmego

Siedzę sobie na odludziu. Najbliższe zabudowania – 350 metrów ode mnie. Za mną stara przyczepa campingowa. Luksusowa, bo ma aż pięć metrów długości, osobną sypialnię, szafę i pomieszczenie pierwotnie przeznaczone na toaletę. Teraz to taka komórka z drewnem, makulaturą, grabiami i szpadlem. Mam lodówkę. W niej chłodzi się piwo i mleko. To drugie na jutro, na śniadanie. Mam prąd. Linia elektryczna jest blisko. Pociągnięcie przewodu nie kosztowało wiele. Woda - w butelkach. Te, po wodzie gazowanej i niegazowanej, zawierają „kranówę”. Robię z niej herbatę, podgrzewam do mycia. Naczyń i siebie. Woda w pięciolitrowych pojemnikach służy do wszystkiego innego, do czego na odludziu może się przydać. Jest stare radio. Kupiłam je we Wrocławiu na otwarciu Galerii Dominikańskiej i wiozłam do domu. Całe 500 km. Odbiera jedną stację. I wystarczy.

Jest też „sławojka”. Bardzo potrzebna w takim miejscu. Nie korzysta z niej wiele osób. Nie śmierdzi. Czynna jest tylko w weekendy. Natura sama likwiduje to, co naturalne.

Towarzyszy mi Kulka. Taki pit bull, tylko w opakowaniu kundlowatego większego jamnika. To niezawodny system alarmowy. Szczeka na wszystko, co się rusza za ogrodzeniem. Właśnie dostrzegła zająca. Chętnie pobiegłaby za nim. Nic z tego. Jest psem kanapowym, który od czasu do czasu lubi wyrwać się na łono natury.

Zaraz zapadnie zmrok. Po mojej prawej stronie zajdzie słońce, które jutro wstanie po lewej. Tak mam postawiony drewniany stół. Ognisko zapalę dopiero po zachodzie. Będzie płonąć do północy. Potem pójdę spać. Rano obudzi mnie pies. Zmierzę poziom cukru we krwi, wypiję wodę z cytryną, zjem płatki kukurydziane....

Rety, jakie to wszystko proste, jakie zwyczajne. Śpiewają ptaki, szczeka pies, słońce wschodzi i zachodzi, drzewa rosną, łąka zmienia się każdego dnia, posiane kilka lat temu niezapominajki ciągle kwitną, zboże dojrzewa, kamienie na skalniaku tkwią w miejscu, w którym je położyłam.

Przed przyjazdem tutaj prowadziłam internetową dyskusję z koleżanką na temat prawdziwej i nieprawdziwej historii. Ten temat wydaje mi się taki daleki od świata, w którym teraz jestem.

Który świat jest prawdziwy? Ten, w wielkim mieście, w telewizorze 3D, w sieci z milionami stron? Czy ten, gdzie trawa zielona i brzęcząca pszczoły nad głową? Będąc tu uświadamiam sobie, jak niewiele człowiekowi potrzeba, by żyć, by zapomnieć, że właśnie teraz gdzieś ktoś toczy bój o prawdziwą lub nieprawdziwą historię, niszcząc drzewa, trawę, pszczoły, psy i ludzi....

Kilka lat temu, kiedy stawialiśmy ogrodzenie, wyrywając z pola zarosłego perzem kawałek ziemi na użytek działki rekreacyjnej, dostrzegłam coś więcej niż miejsce na weekend. To Miejsce Dnia Siódmego, tu po stworzeniu świata odpoczywał Bóg...    I niech takim zostanie....

Odnalazłam miejsce

DNIA SIÓDMEGO.

Bóg drzemał na pożółkłej trawie.

Pozwolił mi położyć się obok.

Leżeliśmy patrząc

na nietknięte satelitami niebo.

Za nami milczały sosny.

Przed nami wioska udawała,

że żyje.

Polem cicho przebiegł zając.

Szczęśliwy.

Tu nie ma myśliwych.

Owies stał dumnie.

Marzył o żniwach i stajni.

Bóg lekko uchylił powieki. 

 Uznał, że to było najlepsze.

moja twórczość literacka na www.czarownice.kosz.pl